De laatste etappes

Dover - Breskens
Vrijdag 11 juli om 8.30 uur staken we met de resterende 10 boten over van Dover naar Oostende, via de zuidelijke route vlak langs de kust, zodat we eventueel nog konden stoppen in Duinkerken als de tocht te lang of te zwaar zou zijn. De overtocht verliep goed, want er waren geen hoge golven of harde wind. Toch was het spannend, want we staken dwars over de Shipping Lane (volgens voorschrift) en steeds moest je weer beslissen of je vóór of achter zo’n snel naderende vrachtboot langs zou gaan. Achterlangs is veiliger. Eén keer gingen we voorlangs en dat leverde gelijk een lange waarschuwingsstoot op, een near-miss! Nooit meer doen dus!

Bij de Franse kust aangekomen gingen zes van de tien boten opeens langs de noordelijke route naar Oostende. Ze konden dus onderweg niet meer afbuigen naar Duinkerken. De overige vier boten, wij dus ook, gingen via de oorspronkelijk afgesproken zuidelijke route. Later bleek dit de definitieve opsplitsing van de groep te zijn, want onze groep eindigde die dag in Duinkerken. Niet leuk zo’n splitsing zonder een echt afscheid!

Wat gebeurde er: we waren lekker aan het motorzeilen toen de motor ineens stopte. We keken elkaar geschokt aan: dit is waar je altijd bang voor bent! Even geprobeerd, motor loopt wel in zijn vrij, maar slaat onmiddellijk af in de versnelling, iets in de schroef dus! We besloten onmiddellijk de andere boten van onze groep om hulp te vragen (marifoonkanaal 77 wordt door iedereen uitgeluisterd). Gelukkig was één van de grotere boten vlakbij en bood aan ons te slepen. Na wat linke manoeuvres (de boten moesten vlak bij elkaar komen) lukte het om de lijn over te brengen. Tijdens het slepen (toch nog 10 mijl) wist ik de haven te bellen en een duiker te charteren om naar de steiger in Duinkerken te komen (heel knap, alles in het Frans!). In de buitenkom van Duinkerken, 16.15 uur inmiddels, werden beide boten zij-aan-zij aan elkaar vast gemaakt, zodat we netjes aan de steiger konden worden afgeleverd. Daar stond inderdaad de Franse duiker, maar zonder enige spullen bij zich. Eigenlijk had hij pas de volgende middag om 3 uur tijd voor ons, dus als we het zelf konden oplossen, dan graag! Maar hij gaf wel goede aanwijzingen: gewoon een loodriem om (daar zou kapitein Rob toevallig tegenaan varen) , want dan blijf je prima onder water om het net los te snijden of te zagen. Dat zag Ruud niet helemaal zitten. Gelukkig dreef er inmiddels een behoorlijk stuk felgroen net naast de boot, dus Ruud met de pikhaak aan de slag en, o wonder, het hele net kwam er in één keer soepel af. Motor en schroef deden het weer prima, pfff!!

Zaterdagochtend 12 juli gingen we om 9.00 uur met drie boten van Duinkerken naar Breskens, na een gezellige avond met de vier resterende bemanningen (met rode wijn op de goede afloop). We werden uitgezwaaid door de mensen van de vierde boot, die niet verder gingen dan Oostende en die pas later vertrokken. Het zicht was slecht en we waren blij dat we nog met drie boten waren. Onderweg hoorden we overigens dat van het Oostende-groepje van zes boten er ook één een net in de schroef had gekregen en dat die er in Oostende door een duiker uitgehaald moest worden.

Vlak voor Breskens bleek onze ‘sleepboot’ niet naar Breskens, maar naar Vlissingen te gaan. Met zijn tweeën zijn we toen de haven van Breskens binnengelopen. Dat was nog even spannend want er stond een enorme dwarsstroom voor de haveningang, dus je moest je motor flink hard zetten om binnen te komen. In Breskens troffen, zoals we al een beetje gehoopt hadden, we nog een boot van de Oostende-groep. Die moest naar Hindelopen, dus misschien konden we samen buitenom varen.

Breskens - Monnickendam
Zondag 13 juli moesten we volgens de havenmeester van Breskens om half vijf ’s morgens vertrekken om stroom méé te hebben voor Scheveningen. Maar daar waren we echt te moe voor, dus gingen we eerst onze auto naar Monnickendam brengen. Lekker relaxed dagje in de auto, bus, trein en op de veerboot.

Maandag 14 juli om 5.00 uur in het halfdonker weg (navigatielichten en stoomlicht aan!). Uiteindelijk toch alleen omdat ons maatje liever wat later wegging omdat zij maar tot Stellendam gingen. Wij hadden dus een lange dag voor de boeg naar Scheveningen. Het zou mooi weer worden met weinig wind, maar in werkelijkheid hadden we de rauwste tocht van de hele reis! Direct al weer getoeterd door een grote vrachtboot, die eerst geen snelheid had, maar na drie minuten ineens met tien knopen vanuit Vlissingen op kwam stomen. Die hebben we, wijs geworden, ruim baan gegeven.

Tot en met de westhoek van Walcheren was het ontzettend ruig, de neus van de boot verdween regelmatig onder water en voor het eerst veel buiswater in de kuip. Eenmaal tussen de banken werd het iets rustiger. Wel gingen er opeens allemaal dingen kapot en zagen we wat water in de kajuit. Een goed moment om te kijken of de lenspomp het nog deed, want de motor moest wel blijven draaien!! Bij de oversteek van de Nieuwe Waterweg was het nog goed uitkijken, maar uiteindelijk waren we na een vermoeiende tocht toch nog vrij snel (om 4 uur) in Scheveningen. Ook weer zo’n haveningang met een flinke dwarsstroom, zodat je onder 45 graden moest sturen om ‘recht’ binnen te komen.

De haven van Scheveningen bleek een soort vluchthaven te zijn, zodat je al gauw acht dik ligt en dan ook nog helemaal ingesloten wordt. We lagen naast een aardig stel met een baby’tje die alles had ondergekotst. Zij waren uren aan het spuiten om alles weer schoon te krijgen, terwijl Ruud probeerde om al het water uit de kajuit weg te krijgen. Dinsdag moesten we wéér om 5 uur ’s morgens weg om Monnickendam te kunnen halen. Na veel herrie en geschuif in de haven wisten we te ontsnappen naar een vrij plekje, zodat we ’s morgens zonder problemen weg konden varen.

Dinsdag 15 juli,weer om 5 uur ’s morgens weg!! Je moet behoorlijk je best doen om bij Scheveningen goed door de branding te komen. Eenmaal op koers naar IJmuiden was het wel leuk om de contouren van Den Haag, Katwijk en Noordwijk te zien. We waren al om 8 uur (!) in IJmuiden, waar weer een fikse dwarsstroom en branding stond, maar dat liep soepel.

Eenmaal door de sluis even aangelegd om wat te eten en drinken en water te lozen uit de kuip, vervolgens dwars door Amsterdam naar de Oranjesluizen en om Marken heen naar Monnickendam.

Tot besluit hebben we heerlijk gegeten bij de Waag in Monnickendam waar we wel moeite hadden om de oogjes open te houden. Wat een avontuur! Maar nu even goed uitrusten want veel rust hebben we niet gehad.

Volgende week gaan we de motor laten nakijken Zelf hebben we het idee dat er iets met het koelwatersysteem van de motor is. In ieder geval heeft onze boot, de Granuaille, het goed gedaan en heeft hij ook wel wat rust verdiend.

Dit is ons laatste verslag. We vonden het leuk om ‘t op te schrijven en ik hoop dat jullie ‘t leuk vonden om te lezen.
Tot ziens iedereen!